Op de boot naar Terschelling lees ik het bericht op Skipr dat brancheorganisaties vragen om uitstel van de invoering van de Wet zorg en dwang (Wzd), die per 1 januari 2020 in moet gaan.
In het algemeen is het, volgens de brancheorganisaties, te onduidelijk hoe de Wzd zou moeten gaan werken. De implementatietermijn – nu nog zeven maanden tot de jaarwisseling – is dan te kort. De Wzd vervangt, samen met de Wet verplichte ggz (Wvggz), per 1 januari aanstaande, de huidige wet Bijzondere opnemingen psychiatrische ziekenhuis (Bopz). Uitstel is nodig omdat chaos dreigt: de elektronische cliëntendossiers moeten nog aangepast (en dat lukt niet voor het eind van het jaar), de administratiedruk (die toch al hoog is) wordt hoger en de kosten voor uitvoering zijn niet goed belegd.
Zelf ben ik voor een van mijn opdrachtgevers, GGZ Friesland, projectleider implementatie Wet verplichte ggz (Wvggz). Dit is een nieuwe wet die verplichte geestelijke gezondheidszorg ook ambulant mogelijk maakt, meer nadruk legt op herstel en een samenspel in de keten van OM, zorg en gemeente vereist. Ook de implementatie van deze wet vraagt erg veel aanpassingen van organisaties. En onze visie is: als het veel werk is, ga dan vooral direct voortvarend aan de slag. Wacht niet, aarzel niet, wees niet bang, maar dóé. Grondig en vooral samen met anderen. Dan kun je een heel eind komen.
De implementatie van de Wvggz is een bijzonder inhoudelijk traject voor een P5COM’er met de focus op de dagelijkse operationele processen. Na het doorspitten van de wet – 100 pagina’s en een Memorie van Toelichting van 163 pagina’s – volgt een analyse van de systemen, de werkprocessen en de praktische componenten waarin deze nieuwe wet en dus nieuwe werkwijze vorm moet krijgen.
Wij verwachten bij GGZ Friesland door de nieuwe wet een grote druk op de psychiateruren. Voor elke vorm van verplichte zorg is er meer voorwerk, meer vastlegging en meer overleg nodig. Jaarlijks zijn er nu zevenhonderd casussen die vanaf 2020 onder de nieuwe wet vallen. Dat zijn zo’n twee à drie gevallen per werkdag. We durven nog niet in te schatten hoeveel extra tijd dit precies gaat zijn, ten opzichte van het werk onder de Bopz, maar dat de druk hoger wordt, staat vast.
Met GGZ Friesland werken we aan een handige inrichting van het EPD, zodat de administratieve lastendruk zo laag mogelijk blijft. We maken de nodige processtappen inzichtelijk en leiden onze zorgmedewerkers daar actief in op, zodat we weten wat ons te doen staat per 1 januari 2020. We brengen de risico’s in kaart en werken daar pragmatische oplossingen voor uit.
Vandaag ben ik te gast op Terschelling. Een bijzondere gemeente, waar net als op de vier andere Waddeneilanden óók de Wvggz impact gaat hebben. De praktijk op een eiland is toch anders dan op de wal, zo wordt mij verzekerd door de wethouder. Op een eiland is geen 24/7-crisisdienst en een psychiater is niet zomaar ingevlogen. Hoe we dit voor elk Waddeneiland in gaan regelen, zoeken we met elkaar uit.
We zijn voortvarend begonnen. We pakken de boot, zoeken elkaar op en onduidelijkheden die er zijn, verhelderen we door met elkaar in gesprek te gaan. We hebben een gezamenlijk belang: dat we het goed en praktisch geregeld hebben als de wet op 1 januari 2020 van kracht is. Niet alleen voor GGZ Friesland en de ketenpartners, vooral voor de mensen die zorg nodig hebben. Voor hen doen we het immers. Ook met nieuwe wetgeving en de implementatieperikelen die daarbij horen, is goede zorg en herstel voor de betrokkenen het hoogste doel.
